குழந்தை...

இறைவா!
எனது
தாயும் தந்தையும்
விவாகரத்தால்
ஒருபோதும் பிரியாமல்
வாழ வேண்டுமென்ற
பிரார்த்தனை தான்
குழந்தையின் முதல் அழுகை!

உணர்வுகள் தொடரும்...

நம்பிக்கை

பூவழகே

புன்னகைத் தோட்டத்தில் மலர்ந்தும்
பூவழகே
ஏன் மறந்தாய்
உன் பொன்சிரிப்பை

பேசிடவும் வேண்டுமோ
அன்புமனம் அமைதியுற்றால்
மொழிவேண்டாமென விலகி
மலர்கிறதோ உன் மௌனம்?

உந்தன் மௌனம் கண்டு
நினைத்தேனே ஆணவமென்று...

நீ பேச இயலாதவளோ?
வினவுமுன்னே முணுமுணுத்தாய்
இல்லை இல்லையென்று
அதிலுன் புன்னகை
முந்திவரக்கண்டு
மகிழ்ச்சிக்கடலில் என்மனம்!

தெளிவான நம்பிக்கை!

நானுனைத் தேடும் வேளைகளில் நீயோ
நீயெனைத் தேடும் வேளைகளில் நானோ
ஒருபோதும் ஒருவருக்கொருவர்
சந்தித்ததேயில்லை!

நட்சத்திரக்கூட்டங்களிலிருந்து
ஒரு நட்சத்திரம்
நிலாவைப் பார்ப்பதுபோல்
நீயும் நானும்
நானும் நீயும்!

என்றாவது
சந்திக்குமந்த எண்ணிலடங்கா
சந்தோஷ நொடிகளில்
காதலை
நம் காதலிடம் சொல்வதைத் தவிற
சகலமும் பேச
உறக்கம் வராத இரவுகளில்
விளங்கமுடியா சொப்பனங்கள்!

ஒற்றை தரிசனத்தில்
உலகின் அத்தனை
புத்தகங்களையும் படித்துவிட
ஞானியாகிறேன்!

உனைத்தேடும் என்மனத்தவத்தில்
என்னையே மறக்கும் நிலையடைய
உன்னிலுறுதியாய்
நிலைத்து மகிழ்கிறதெந்தன் காதல்
உன் மனதில் நானேயென்ற
தெளிவான நம்பிக்கையில்!

அனாதை...

அனாதை நான்
அனாதை ஒருவளைத்
திருமணம் செய்ததும்
மகிழ்ந்த என் மனம்
சித்தி சித்தப்பா
அத்தை தாய்மாமா என
உறவுகளேதுமில்லா நிலையில்
கோடைவிடுமுறைக்கு
எங்கு செல்ல
என
பதற்றமாய் கதறுமென்
மகளைக் கண்டு
உருகித் தவிக்கிறதே!

ஐந்து பெற்ற அரசர்கள்...

எல்லோருக்கும் தந்தை இறைவன்!