அன்பென்ற மழையிலே...

அன்பென்ற மழையிலே...

புத்தகத் தலைப்பே இதமாய் வருடிகிறது. வறண்டு போன நிலத்திலிருந்து புறப்படும் வெள்ளி நீரூற்றுபோல் வருகிறது கவிதை. கற்பனை, மொழிபலம் ஆகிய தளங்களில் நின்று கவிதைக் கோபுரம் கட்ட எத்தனிக்காமல் தன் ஆழமான ஆத்ம தரிசனங்களையும் அத்தரிசனங்களின் விகசிப்புகளையும் கவிதையாக்கியுள்ளார் என்பதே என்.சுரேஷ் அவர்களது இப்படைப்பின் தனிச்சிறப்பாகக் காண்கிறேன்.

காதலும் வாழ்வின் ஏமாற்றங்களுமே கவிதையின் ஒட்டுமொத்த பாடுபொருட்களாய் நிற்கும் இக்காலத்தில், காலத்தை வென்ற இறைமகன் இயேசுவை கவிதையின் தலைவனாக்கியுள்ளார் என். சுரேஷ்.

மீட்பின் கவிதையாய் மனுவுருவெடுத்த அவரை தன் ஆத்ம வீணையால் மீட்டியுள்ளார். அந்த மீட்டல்களில் தன்னுள் சுருங்கிப் போகும் ஆன்மீகம் இல்லாமல் தன்னைச் சுற்றின சமூகம் - மக்கள்
மீதான அக்கறையும் அன்பும் வெளிப்படுகின்றதென்பது சிறப்பு.

"நான் இந்த பூமியில் வாழும் காலம்
உப்பாகவும்
வெளிச்சமாகவும் இருக்க
உமது கிருபை தாரும்"

என்ற வேண்டுதலில் அந்த அக்கரையின் நேர்மை தெரிகிறது.

இறைநம்பிக்கையாளர் எதிர்கொள்ளும் இயல்பான முரண்பாடுகளையும் அக உளைச்சலால் தரும் கேள்விகளையும் தத்துவத் தெறிப்போடும் நெகிழ்வோடும் கையாளுகிறார் சுரேஷ்.

சூரிய வெளிச்சமும்
நிலாக்குளிரும்
எல்லோருக்கும் இருக்கையில்
உமது அன்பு மட்டும்
ஒரு கூட்டத்தினருக்கே
ஒருபோதும்
ஒதுக்கப்படுவதில்லையே"

என்பதில் கேள்வியை விட ஆழமான ஒரு பதிலையே பார்க்கிறேன்.

இறைவன் தன்னை நேசிப்பதை நெஞ்சார உணர்ந்த நாளை, தன் வாழ்வின் அழகிய நாளாய் அறிவிக்கிறார் கவிஞர். பழைய ஏற்பாட்டு சங்கீதக்காரனின் உணர்வு நிலைக்கு நம்மை அழைத்துச் செல்கிற சுரேஷ் இன்னும் நிறைய எழுதவேண்டும் - இறை அன்பை இன்தமிழில்
பலருக்கும் அறிவிக்க வேண்டுமென்று வாழ்த்துகிறேன்

Rev.Fr.ஜெகத் கஸ்பர் ராஜ்